Sama Sama

Indonesie - Sama Sama!

We komen aan op vliegveld Denpasar en worden meteen goed ondergedompeld in de Indonesische cultuur. Dat gaat ongeveer als volgt: de meeste toiletten op het vliegveld zijn 'MAAF - ennogietswatweniethebbenonthouden' maar wat er op neerkomt dat ze stuk/verstopt/loszitten/of-anderszins-buiten-gebruik zijn. Vliegveld Denpasar ligt niet in Denpasar maar bij Kuta, en als we het vliegveld uitlopen worden we overvallen door vrouwtjes die ons roepen en boven elkaar uit proberen te komen om ons te lokken voor het wisselen van wat geld (op het vliegveld staan tevens 8 ATM's). Buiten zien we dat er hard gebouwd wordt aan een nieuw vliegveld (wat hard nodig is en mogelijk de MAAFE toiletten verklaard). Er staat een skelet van een gebouw waarvan wij vermoeden dat de bouw nog 3 jaar duurt, maar als we vragen wanneer het af is zegt de taxichauffeur, zonder enige twijfel, dat het in augustus klaar is. 2013? vragen wij nog een beetje naief. Jazeker, 2013! 'Plan plan' gaat hier alles. En offeren aan de (vele) goden voor de goede afloop!

Bali is schitterend. Mooie stranden, heerlijk eten en ook heel groen. Dit betekent waarschijnlijk ook dat we de meeste regen van de hele reis gaan zien. Maar aan 1 ding gaan we waarschijnlijk nooit wennen hier: de prijzen. Er is werkelijk geen pijl op te trekken. Eten kan je voor 2 euro p.p. en dan heb je niet gewoon een snack, maar de meest overheerlijke maaltijd met nasi, rendang, tempe goreng, sajoer groenten, een maiskoek, tofu in pittige sais en de lekkerste zelfgemaakte sambal. Vervolgens wil je een taxi tripje boeken voor een ritje van 40 km en betaal je gerust 15 tot 25 euro. Ook het geld zelf is vrij ingewikkeld omdat je hier met 1 keer pinnen multimiljonair bent (1 euro = 12500 rupia).

We gaan als eerste naar Seminyak. Een strandplaatsje waar we heerlijk kunnen zwemmen en in de buurt (bij Kuta) onze eerste surfles volgen. Met de garantie "niet staan bij les 1 = een gratis 2e les" durven we het aan en gaan we aan de slag. Na wat droogoefenen binnen, mogen we los in zee en staan we inderdaad binnen een uur op ons board. Voor héél even dan: gemiddeld 1.34 sec). Een professionele fotograaf maakt van iedereen foto's. Als we deze ophalen heeft hij Gers Pardoel opstaan met Bagagedrager. Hij heeft namelijk een vriendinnetje uit Groningen. "I don't understand what he sings, but I know he's funny."
Hij heeft ons warempel allemaal staand op het board op de foto weten te krijgen. Door de inspanning staat bijna iedereen met z'n mond open op de foto's (wij in ieder geval...). En vooral de foto's waarop we over het strand lopen met ons board zien er stoer uit. Hopelijk kunnen we deze later nog plaatsen: we hebben ze op CD meegekregen en ze hier nog niet af kunnen halen.

Na Seminyak reizen we naar Ubud. Hier is Isaak ook; hij maakt een voorstelling bij Sjakitarius met verstandelijk gehandicapte kinderen / jongeren (leeftijd van 6 tot 25). Als wij een ochtendje komen kijken doen ze net een race zaklopen, dat is geintroduceerd door een van de vele nederlandse vrijwilligers aldaar.
In Ubud zelf kunnen we veel doen en zien, maar het is ook heel toeristisch en dus best druk. Wij doen fietstochtje in de buurt van de vulkaan en leren nog maar eens lokaal koken :-)

Op beide dagen krijgen we een inleiding in het Balinese huis ('the Balinese compound'). Dit heeft nogal wat regels. Er zijn een hoop gebouwen, die allemaal opgesteld zijn op een manier waarop ze goed staan met de windrichtingen. Het huis van de grootouders moet altijd op het noorden, de ruimte waar de familie bijeenkomt om te praten (iedere avond; het 'uitblijven van echtelijke ruzies is gegarandeerd') ligt op het oosten en in het westen ligt de tuin waar alle andere familieleden slapen. Dit is tevens de enige plek waar later nog bijgebouwd mag worden. De overige ruimtes liggen voor altijd vast. Het huis van de grootouders is tevens de slaapkamer van de huwelijksnacht maar de grootouders slapen die nacht wel ergens anders. Als er kinderen geboren worden, wordt de placenta van een geboren zoon aan de westkant van de voordeur begraven en een placenta van een dochter aan de oostkant. Daarbovenop komt een steen te liggen. Zo blijf je altijd verbonden met je ouderlijk huis, ook al ga je later ergens anders wonen. (Aafke: jammer dat ik dit nog niet wist voor je reunie bij de vroedvrouwenschool, anders had je daar nog iets leuks kunnen introduceren).
De zonen blijven thuis wonen en hun vrouwen trekken bij deze familie in om hier later zorg voor te dragen. De dochters verhuizen naar het huis van hun schoonfamilie.