Mount Rinjani

Mount Rinjani dus ...
Ietwat onder de indruk van alle Tripadvisor reviews (ervaren bergtrekkers die de Rinjani beklimming op Lombok als erg mooi máár zwaar hadden beschreven) besloten we -na vijf dagen lammen op Gili Air- tóch te kiezen voor de Summit trekking van drie dagen en twee nachten. Kort op dat besluit worden we geconfronteerd met onze medetrekker: Duitser Frank die vorige maand een Everst basecamp trekking van drie weken achter de rug heeft en in vol ornaat (dwz hoog gehalte Bever-kleding) kennis komt maken. Het verslag van een Singaporese dame die behoorlijk manisch verslag doet van haar summittocht stelt ons nog minder gerust...

Na een 'goede nachtrust' vol zenuwen én bedbugs beginnen we op de mooiste dag sinds een week aan onze trekking. We worden vergezeld door gids Arry -die al na 30 minuten door ons Running Arry wordt genoemd vanwege het onmenselijke wandeltempo dat hij hanteert- en drie porters die alle zooi voor de komende dagen in manden op hun schouders mee naar boven sjouwen. Bij een tussenstop op de markt wordt nog een kip ingeslagen alvorens we echt de berg op gaan. Ik ben blij dat ik het excuus heb vegetariër te zijn, een koelkast gaat uiteraard (nog net) niet mee naar boven.

Dag 1 is zwaar, vooral door het moordende wandeltempo, maar de uitzichten nu al magnifiek. Nadat we al behoorlijk bergop hebben gelopen en al hijgend achter de mannen aanhobbelen krijgen we tijdens de lunch de mededeling dat we vanaf drie uur vanmiddag gaan klimmen... WTF?!?!? Gelukkig geeft ook Frank toe dat Arry er behoorlijk de pas in heeft zitten (en omdat het een superrelaxte maar ietwat autistische CERN medewerker blijkt te zijn ga ik er even vanuit dat hij niet doet aan leugentjes om bestwil). We lunchen met soep en een salade waar zelfs olijven in zitten (?!) en als we al bijna vol zitten volgt nog een bord fried noodle. De toon qua eten is gezet, en Sara kan volledig gerustgesteld de trekking vervolgen. Rond half vijg komen we aan bij de rim waar we zullen overnachten in tentjes met uitzicht over het meer. We hebben zelfs een toilettent, dwz een soort vierkant windscherm dat tot je schouders komt rondom een vers gegraven gat in de grond.

Na een korte nacht worden we om half drie gewekt voor de klim naar de top. Het is pikdonker en gewapend met een hoofdlampje beginnen we aan een slopende tocht naar boven. Het donker blijkt achteraf onze redding: als we meer dan vijf meter vooruit hadden kunnen zien had ik het hoogstwaarschijnlijk halverwege voor gezien gehouden! (Ja Lia, wreed is hier van toepassing...) Rond zes uur tijdens de schemering, komen we aan op de top. Het uitzicht is er geweldig en er ligt zelfs een cheesy Congratulations! bordje voor ons klaar waar we dankbaar mee op de foto gaan. Terug in het kamp staat er aan hamburger met frietjes voor ons klaar (en een tiental hongerige apen). Wij zijn al erg tevreden met onszelf maar de dag moet nog eigenlijk nog beginnen met een afdaling naar het meer en een nieuwe beklimming naar de andere kant van de rim. Bij het meer lunchen we met watermeloen (!) die de porters dus mee de berg op hebben gesjouwd. Geen idee wat daar inzit aan voedingswaarde behalve water, en het lijkt me vooral héél erg zwaar. Maar goed, de porters zijn sowieso onze helden want zij doen de tocht op flipflops, en passeren ons steeds met groot gemak ondanks het gewicht dat ze meedragen.
De tweede avond en nacht veel regen... maar alles is toch al vochtig van mist en zweet en stinken doet iedereen een beetje dus het valt niet zo op. Ondanks de spierpijn trekken we de laatste vijf uur dalen goed door. De finisch in zicht geeft vleugels (om daarna in een hotelkamer in te kunnen storten)!

Als we van Frank afscheid nemen verlaat hij ons met de memorabele woorden: "You did very well. Much better than I expected!" Ook dit zijn we geneigd om als compliment te interpreteren :-D